Hoera! Quarijntje heeft een gouden mandje gevonden!
Nu hoor ik u denken, wie is Quarijntje? Quarijn is een poes die begin dit jaar in deplorabele toestand bij de Dierenbescherming Veenendaal werd binnen gebracht. Ze is zwaar gewond aangetroffen langs de kant van een drukke weg. Velen waren deze 'dode' kat al voorbij gereden. Gelukkig is er iemand geweest die het de moeite waard vond haar even van dichtbij te bekijken.
Na een maandenlange, liefdevolle, intensieve verzorging verzorging door de vrijwilligers van de Dierenbescherming Veenendaal is deze dame opgebloeid tot een prachtige zwarte schoonheid. Ook het Quarijntje-fonds heeft bijgedragen aan haar herstel. Zonder deze financiële steun waren de kostbare medische behandelingen die zij heeft ondergaan moeilijker te realiseren geweest.
Quarijntje heeft nu haar thuis gevonden in Amsterdam. Het Quarijntje-fonds blijft voort bestaan voor al die andere zwervertjes die hulp nodig hebben. Mevr. Solde en haar webmeesteres blijven dit fonds dus steunen.

Gelezen op het prikbord van dieren.pagina.nl:

Vrouw zet eigen kat op straat

Dit las ik in ons Amsterdams Stadsblad, de moeite waard even over te typen:

"Het begon 3 weken geleden toen Japke Bahous op straat haar zwarte poes tegen kwam. Althans, ze dácht dat het haar poes was, want toen ze het diertje mee naar huis nam, bleek haar eigen poes doodleuk op het balkon te zitten.
De kater die ze had meegenomen, leek sprekend op haar huisdier, vandaar. De kater wilde aanvankelijk niet meer opkrassen, en pas met behulp van de buurvrouw, wist ze hem uiteindelijk weer op straat te zetten. Twee weken (!) later bleek ook waarom het beest zo tegengestribbeld had: ze had haar eigen poes het huis uit gezet. In allerijl hing ze briefjes op in de bomen en afgelopen zaterdag werd ze uit bed gebeld door een buurvrouw. In pyama ging ze de straat op en na één blokje lopen werd ze uiteindelijk met haar kat verenigd. Poes blij, Japke blij.
Maar nu zit ze dus nog met een zwarte, gecastreerde kater met een wit vlekje in de hals, die waarschijnlijk een baasje heeft dat zich net zo ongerust maakt als Japke deed. "Ik weet nu wat het is op je poes kwijt te raken, dus ik zou heel blij zijn voor het baasje van de zwarte kater als deze zijn huisdier ook weer terug kreeg."

Wat een verhaal, niet?

Betty de Wit

Ik heb het altijd al geweten, vrouwen hebben meer hersens!
Maarreh... geldt dat ook voor moeders in het algemeen en Mevr. McGinnis in het bijzonder? Ik weet het niet. Ik heb geen kleine poezenkindjes, desondanks ben ik toch heel kinds. Af en toe. Ook mijn webmeesteres is kindervrij, groot gehersend en soms nogal kinds. Zou Mevr. McGinnis het kindheidsgehalte der kindervrijen wel gemeten hebben???

Voor hondensoep trek ik mijn neusje op. U toch ook?

U zult vast wel begrijpen dat de hond in al zijn (of haar) verschijningsvormen nu niet direct mijn beste vriend is. Ze laten zichzelf niet uit, zoals ik dat wel doe - alleen bij mooi weer overigens, ze kunnen weleens wat overmatig enthousiast uit de hoek komen en soms in al hun uitbundigheid wat lawaaiig overkomen.
Maar goed, om nu zo'n schepsel, dat ook niet kan helpen dat 'ie zoals 'ie is, te veroordelen tot de doodstraf? Nee, zo haatdragend ben ik nu ook weer niet dat ik dat zou toejuichen. Ik ben daarom verheugd - gematigd welliswaar - dat Sam dit wrede lot bespaard is gebleven.

Huh huh, Superweb is back in town. Mijn webmeesteres is anderhalf jaar geleden ook zwaar getraumatiseerd dankzij Superweb. Grijze haren kreeg zij bij het inbellen. Haar mailtjes kon zij nimmer lezen. Dag en nacht lag zij te wachten bij de brievenbus op een cd-rom die maar niet kwam. Drie maanden lang heeft deze lijdensweg geduurd. Nee, langer zelfs. Na haar opzegging werd nog het één en ander aan abonnementsgeld automatisch afgeschreven.
Maar de jongens en meisjes van Superweb gaan hun leven beteren, zo lezen wij:
Desondanks zijn er toch enige mensen benadeeld wat ons ten zeerste betreurt. Deze vervelende periode, die erg leerzaam voor ons is geweest, hebben we nu afgesloten. Wij gaan ons nu volledig richten op de toekomst.
Zijn de wonderen dan toch de wereld nog niet uit?

Diepgaand onderzoek heeft uitgewezen dat dieren bij volle maan vaker bijten. Goh... zou dat ook gelden voor goudvissen?

Laat mij u vertellen wat de diepere zin van het leven van een poezenbeest is. Wij zijn op deze aardkloot om veel te slapen, te miauwen, lekkere hapjes te eten, op de verkeerde momenten op de verkeerde plekken te zitten en af en toe eens een krabbel in een weblog te schrijven.
Wij zijn er niet om met rugzakjes met afluisterapparatuur stad en land af te struinen op jacht naar afluisterlocaties, zoals die arme Acoustic Kitty.

Wisten jullie dat kattenbontjes worden gebruikt om neppoezenbeesten mee te bekleden??? Ik wist het ook niet totdat ik dit las... brrrrr.

de bonttest

Je hebt drie bonttests:

* De kijktest:
Blaas zachtjes op de haartjes, zodat je de onderlaag goed kan zien.
Echt bont: Bestaat vaak uit verschillende soorten haar. Onderin is het heel fijn, pluizig en zacht. Vaak steken lange en dikkere haren uit de ondervacht. De onderste laag is van echt leer.
Imitatiebont: Valt niet zo mooi uit elkaar als echt bont. Ziet er ook simpeler uit. Alle haren zijn ongeveer even dik. Meestal zijn niet duidelijk echt verschillende soorten haar te zien. De lange haren zijn in een kleur. De onderste laag is van stof.

* De voeltest:
Voelen: Wrijf het bont tussen je duim en wijsvinger.
Echt bont: Voelt glad en zacht aan. Het rolt tussen je vingers, net als pasgewassen haar.
Imitatiebont: Voelt stroef aan, een beetje plakkerig zelfs.

* De vuurproef:
Brandproef: Trek (heel voorzichtig) een paar haartjes uit het bont en hou die bij een vlam.
Echt bont: Verschroeit net als je eigen haar. Het haar verschrompelt helemaal. Stinkt ook net zo.
Imitatiebont: Smelt als plastic. Ruikt als verbrand plastic. Aan de topjes komen bolletjes die hard aanvoelen. (Eerst laten afkoelen!)

(met dank aan Noreen van het dierenprikbord)